reżyseria: TOMASZ BAZAN choreografia: TOMASZ BAZAN oraz KORNELIA LECH, MICHAŁ PRZYBYŁA, PAWEŁ MALICKI, DOMINIK WIĘCEK muzyka: MARCIN JANUS multimedia, technologie: GRZEGORZ KALISZUK współpraca dramaturgiczna: ANNA KRÓLICA charakteryzacja, współpraca projektowa kostiumów: ADRIANA CYGANKIEWICZ asystent reżysera: PAWEŁ MALICKI obsada: KORNELIA LECH, MICHAŁ PRZYBYŁA, PAWEŁ MALICKI, DOMINIK WIĘCEK producentka: NATALIA GORZELAŃCZYK produkcja: POLSKI TEATR TAŃCA w Poznaniu w ramach ROKU GUŚLARZY oraz TOMASZ BAZAN Premiera: 25.05.2017, Aula Artis w Poznaniu w ramach cyklu „Wieczory dziadowskie” Czas trwania: 80 minut Spektakl Tomasza Bazana inspirowanym “Dziadami” Mickiewicza oraz “Trylogią Ciągu” Wiliama Gibsona. „Dziady’’ Mickiewicza to dla mnie współczesne odbicie idei rytuału. Świat rytuału mający na celu otworzenie innych wymiarów duchowych i kontakt z rzeczywistością rozszerzoną poza naszą percepcję; to współczesna próba człowieka niejako dążącego, aby ,,uzyskać’’ inną wiedzę i poszerzone możliwości własnego ciała i umysłu. „Dziadykopia.doc” to dzisiejsza konfrontacja człowieka poszukującego logosu nieograniczonej wiedzy w zderzeniu z czasem i światem niematerialnym, wyrażanym za pomocą języka futurologicznych technologii. „Dziady” to przede wszystkim narracja o ciele zagrożonym zagładą, ale i próba uporządkowania niepoznanego – dzisiaj wyrażanego na polu współczesnej kultury przez poszukiwania nowej humanistyki przejawiającej się w dekonstrukcji pojęć. Choreografia próbująca przekraczać samą siebie: skodyfikowane struktury oraz jasno wytyczone ciągi. To pakt z niemożliwym, który na skutek ryzykownej, granicznej gry z własnym ciałem staje się w pewien sposób uchwytny. Współczesna nauka i medycyna zna podobne mechanizmy zachodzące w ciele ludzkim i potrafi je empirycznie badać w sposób coraz bardziej pełny i zrozumiały: współczesne badania nad neuroprzekaźnikami serotoniny i co za tym idzie zwiększaniem realnej, krótkotrwałej siły mięśniowej spowodowały w ostatnich dekadach niezwykły, skokowy rozwój wielu dyscyplin olimpijskich w postaci niemal komputerowej precyzji w wypracowywaniu planów treningowych zawodników. Osiąganie wyższego rodzaju świadomości, katharsis, stan upojenia duchowego, świadome śnienie, pęknięcia w strukturze świadomości, opuszczanie ciała przez świadomość – te wszystkie efekty osiągane były we wszystkich kulturach poprzez odpowiednie praktyki psychofizyczne. Rozwijane przez wieki stawały się naturalnym sposobem poszerzania ludzkich umiejętności, zarówno tych duchowych jak i fizykalnych. Dzisiaj, wydaje się, tę rolę w coraz większy sposób przejmuje świat sieci i rozwój nauki. Jednym z najciekawszych zjawisk jest pojawienie się wirtualnej rzeczywistości rozszerzonej, w której człowiek niemal bezgranicznie może poszerzyć zakres swojego ciała i możliwości poznawczych w zależności od algorytmów zaprogramowanego urządzenia Tomasz Bazan. Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych