Apodyktyczny i totalitarny Lear, król, władca absolutny i kolonizator, w obliczu zbliżającej się śmierci rozdaje swoim dzieciom wszystko, co jeszcze posiada, ślepo licząc, że w ten sposób uda mu się zachować chociaż tytuł oraz przynależne władcy przywileje. Odrzucony przez rodzinę, odarty z mienia i godności, popada jednak stopniowo w coraz większy obłęd. Czy przyszłość będzie w stanie powiedzieć o przeszłości, że zrozumiała swoje szaleństwo, uznała swoje winy? Idąc za adnotacją autora przekładu, Józefa Paszkowskiego, twórcy spektaklu przenieśli jego akcję do XXXII wieku n.e. Lear staje się dzięki temu zabiegowi fantastycznym i abstrakcyjnym studium dzisiejszej sytuacji Europy i Polski z perspektywy przyszłości. W tym kontekście Lear, rozumiany zarówno jako postać, jak i wciąż odtwarzany tekst kultury, staje się figurą powrotu do pamięci przeszłości.